با افتتاح مجلس پنجم در تایخ ۲۲ بهمن ۱۳۰۲، اکثریت نمایندگان مجلس که مرعوب قدرت رضاخان شده بودند، نمی توانستند کاری از پیش ببرند، در چنین جوّی آیت اللَّه سید حسن مدرس، رهبری اقلیت مجلس را بر عهده گرفت و در برابر اکثریت مجلس که از طرح عوام فریبانه و منافقانه نهضت جمهوری خواهی سردار سپه حمایت می کردند، ایستاد. به این ترتیب دوره سوم مشروطه با توطئه ای حساب شده آغاز گردید و در حقیقت تنها نشانه ی مشروطه که وجود مجلس شورای ملی بود، بدین وسیله از میان رفت و دیکتاتوری، جای همه اندیشه های آزادیخواهان و مشروطه طلبان و آرمانهای اسلامی که روزی در مشروطیت متجلّی شده بود، را گرفت. این دوره شوم و سیاهِ مشروطه تا سال ۱۳۲۰ شمسی – که رضاخان به دست همان قدرتهای بیگانه ای که بر اریکه سلطنت رسیده بود، با خواری از کشور بیرون رفت – به مدت بیش از شانزده سال ادامه یافت. در این مدت، با توجه به اختناق و بریده شدن نَفَسها و حکومت رعب و وحشت ناشی از قتلها و شکنجه های رضاخانی، عمر مجلس های شورای ملی تا دوره دوازدهم به آرامش مرگباری گذشت وسیاست اسلام زدایی، عمده ترین خط مشی سیاسی ای بود که اسلام ستیزان در کشور به اجرای آن همت گماشتند.