پس از جنگ جهاني دوم سازمان ملل متحد به عنوان بزرگترين سازمان بين المللي دنيا، جانشين جامعه ملل شد كه در فاصله بين دو جنگ جهاني، فعاليت مي كرد.

نمایندگان دولت‏های متفقین در جنگ جهانی دوم شامل امریکا، شوروی، انگلستان و فرانسه، در مذاکراتی که در زمان جنگ انجام داده بودند، مقدمات تشکیل سازمان ملل متحد را فراهم آوردند. بعدها در جلساتی که در واشینگتن، یالتا و مسکو تشکیل شد، زمینه تشکیل این سازمان فراهم گردید. سرانجام در کنفرانس سانفرانسیسکو در امریکا، نمایندگان پنجاه کشور جهان، تأسیس سازمان ملل متحد و اساسنامه آن را تصویب کردند. منشور سازمان ملل که در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵م تنظیم شد اعلام داشت که سازمان مزبورْ کانونی از کشورهایى خواهد بود که هدفشان حفظ صلح و ثبات و همکاری بین‏ المللی است. و سرانجام در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۵ با تأیید منشور آن، توسط ۲۹ کشور جهان، تحقق پیدا نمود. مقرّ سازمان ملل متحد در نیویورک و دارای شش رکن اصلی است که عبارتند از: مجمع عمومی، شورای امنیت، شورای اقتصادی و اجتماعی، شورای قیمومیت، دیوان بین‏ المللی دادگستری و دبیرخانه. در حالی که مجمع عمومی این سازمان در برگیرنده تمام کشورهای عضو است اختیارات چندانی ندارد، در همان حالْ شورای امنیت با پنج عضو ثابت و ده عضو موقت، قدرت فراوانی دارد و وجود حق وتو آن را ابزاری جهت اعمال زور و فشار اعضای آن قرار داده است. ۲۴ اکتبر برابر با دوم آبان هر سال، سال‏روز تأسیس سازمان ملل‏ متحد، در سراسر جهان با نام روز ملل متحد نامیده شده است.