به قدرت رسیدن “حُسنی مبارک” در مصر پس از ترور “محمدانور سادات” (۱۹۸۱م)

او سپس وارد نیروی هوایى گردید و در سال ۱۹۵۰م با انورسادات آشنا شد. مبارک در سال ۱۹۶۹م به فرماندهی ستاد نیروی هوایى مصر رسید و پس از چندی فرمانده نیروی هوایى این کشور شد. سادات در سال ۱۹۷۵ مبارک را به علت این که بالقوه یک تهدید سیاسی به شمار نمی‏رفت، به عنوان معاون خود برگزید و در سال‏های بعد نیز مسئولیت‏ها و اختیارات بیشتری به او محول نمود. سادات که در آن زمان، خود بیشتر روی مسائل مهم سیاست خارجی مصر از جمله صلح با رژیم صهیونیستی کار می‏کرد، مسائل داخلی را به مبارک واگذار کرده بود. محمد حسنی مبارک سرانجام در پی ترور سادات در ششم اکتبر ۱۹۸۱م به ریاست جمهوری رسید. و در اولین اقدام، عاملان ترور سادات را به شهادت رساند. مبارک با سیاست خاص خود، موفق شد بدون آن که در نزدیکی هر چه بیشتر به رژیم صهیونیستی کمترین تردیدی به خود راه دهد، کلیه دولت‏های عرب را که به سبب پیمان کمپ دیوید، با رژیم سادات قطع رابطه کرده بودند، ترغیب به برقراری مجدد رابطه نماید. وی مقر اتحادیه عرب را که در پی انعقاد این پیمان از قاهره به تونس انتقال یافته بود مجدداً در سال ۱۹۹۰م به قاهره بازگردانید. مبارک که با فشار فزاینده و خرد کننده سیاسی نیروهای اسلامی در داخل کشور خود روبروست، تلاش می‏کند تا به عنوان ژاندارم غرب در منطقه شاخ افریقا، خاورمیانه عربی و حتی خلیج فارس، حمایت هرچه بیشتری برای حفظ رژیم خود کسب نماید. او هم‏چون امریکا و وابستگانش در غرب و منطقه، در ارتباط با جمهوری اسلامی ایران، معتقد به نرمش و ضربه متناوب است و لذا ضمن کوشش برای برقراری روابط سیاسی با ایران، آن را خطری بزرگ می‏داند که باید در سایه همکاری‏های نظامی اعراب مهار شود. حسنی‏ مبارک در طول سالیان زمام‏داری خود، به عنوان نزدیک‏ترین یار امریکا و غرب در خاورمیانه، کمک‏های اقتصادی و نظامی و مالی فراوانی را از آن‏ها دریافت کرده است.