تصویب طرح انتقال مقرّ سازمان ملل به آمریکا در کنگره آمریکا (۱۹۴۹م)!

ابتدا قرار بود هم‏چون جامعه ملل، ژِنو به عنوان مقرر سازمان ملل باشد و جلسات آن، در آن شهر و یا به تناوب در پایتخت‏های هر یک از کشورهای عضو تشکیل شود. در همین زمان، در دهم دسامبر ۱۹۴۵م کنگره امریکا به اتفاق آرا تصمیم گرفت از سازمان ملل متحد دعوت کند که مقرّ دائمی خود را در امریکا بنا سازد. مجمع عمومی سازمان ملل که اولین جلسه رسمی خود را پس از تأسیس این سازمان در فوریه ۱۹۴۶م در لندن برگزار کرده بود، در چهاردهم فوریه موافقت خود را برای انتقال تشکیلات سازمان ملل به امریکا اعلام نمود. سازمان ملل پس از اعلام موافقت خود با تأسیس مقر این سازمان در امریکا، تصمیم گرفت زمینی به مساحت ۱۸۰ کیلومتر مربع را از دولت امریکا خریداری کند. در نهایتْ اولین سنگ بنای تأسیس ساختمان ۱۱۰ طبقه سازمان ملل هم‏زمان با روز ملل متحد، در ۲۴ اکتبر ۱۹۴۹م، در یک محوطه وسیع، توسط هاری ترومن رئیس جمهور وقت امریکا و در حضور اعضای مجمع عمومی بر زمین زده شد. به تدریج که کار ساختمانی این بنا به پایان رسید، مدارک و اسناد و دفاتر اداری و تشکیلات سازمان ملل از ژنو و لندن و پاریس و… به نیویورک انتقال یافت. پس از سه سال، عملیات احداث ساختمان سازمان ملل به پایان رسید و در اکتبر ۱۹۵۲م اولین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در محل ساختمان نوساز این سازمان در نیویورک تشکیل شد. مصون ماندن امریکا از خسارات جنگ جهانی دوم، دارا بودن امنیت سیاسی و نیز کمک‏های مالی فراوان امریکا برای خرید زمین و احداث ساختمان سازمان ملل از دلایل اصلی موافقت سازمان ملل برای انتقال ساختمان مرکزی خود به نیویورک بود. کمک‏های مالی و تسهیلات اقتصادی امریکا برای ساخت مقر سازمان ملل به حدی بود که به تعبیری باید گفت امریکا تشکیلات ساختمانی سازمان ملل را مجانی در اختیار این سازمان قرار داد. ضمن اینکه اساساً طرح تأسیس سازمان ملل متحد در ابتدا از سوی فرانْکلین دِلانو روزْوِلْتْ، سی و دومین رئیس جمهورارائه شده بود. در کنار این موارد باید یک نکته را نیز اضافه کرد و آن اینکه اصولاً تلاش امریکا برای انتقال سازمان ملل به آن کشور، چه به صورت هدیه وام بدون بهره و چه به بهانه ثبات و امنیت و چه به صورت تبلیغ در مورد وضع مطلوب اقتصادی و… در حقیقت تلاش به منظور ایجاد سلطه امریکا بر این سازمان بوده است. چنانکه تلاش‏های بعدی ایالات متحده نیز مانند تقبّل بیشترین حق السهم در سازمان، اِعمال نفوذ در آراء نمایندگان سازمان، فشار سیاسی بر شورای امنیت و مجمع عمومی و… در دستیابی به منافع بیشتر دولت امریکا، همه در جهت همین سیاست بوده است.