رحلت فیلسوف شهیر، علامه “محمدتقی جعفری” (۱۳۷۷ش)

ایشان سپس به نجف رفت و در مدت هفده سال اقامت در حوزه علمیه نجف اشرف از محضر فقیهان، فیلسوفان و استادان نامداری همچون سیدابوالقاسم خویی، سیدمحسن حکیم، سیدعبدالهادی شیرازی، سیدمحمدهادی میلانی، سیدمحمود شاهرودی و سیدجمال گلپایگانی کسب فیض کرد. علامه جعفری پس از مدتی به مقامات عالی علمی و معنوی نائل شد و از آن پس به تدریس علوم دینی و تألیف کتب پرداخت. ایشان در سال ۱۳۳۷ ش به ایران بازگشت و ضمن تدریس و تحقیق در حوزه‏ های علمیه مشهد و تهران، با دانشگاهیان ارتباط برقرار کرد و در دانشگاه‏ها به ایراد سخنرانی و تبیین معارف اسلامی پرداخت. علامه جعفری ضمن شرکت در کنگره ‏ها، همایش ‏ها و کنفرانس‏ های متعدد بین‏ المللی، با بسیاری از شخصیت‏های برجسته علمی جهان مکاتبه، مصاحبه و ارتباط علمی داشت. از ویژگی‏های مهم استاد جعفری اتصال میان حوزه و دانشگاه و علوم جدید و قدیم بود. وی از ضرورت‏های زمان و نیازهای فکری و فرهنگی دنیای معاصر به خوبی آگاهی داشت و با توجه به همین نیاز، آثاری از خود به جای گذاشت که بسیار ارزشمند و گران‏بهاست. علامه جعفری با اشراف به فقه، فلسفه، هنر و زیبایی‏ شناسی در اسلام و نیم قرن فعالیت علمی و پژوهشی، بیش از یکصد جلد کتاب و رساله تحریر نمود که شرح و تفسیر نهج ‏البلاغه در ۲۷ جلد، کشف الابیات مثنوی معنوی در ۴ جلد و تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی در ۱۵ جلد و… از جمله آثار این علامه بزرگوار است. استاد محمدتقی جعفری، همچنین هفتاد جلسه بحث و گفتگو با شخصیت‏های متفکر بین‏ المللی همچون برنارد آرتور، برتراند راسل، پروفسور عبدالسلام، روژه گارودی و پروفسور رُزِنتال داشته است. ایشان با التفات و علاقه ویژه‏ اش نسبت به هنر و ادبیات، بیش از یکصد هزار بیت شعر فارسی و عربی و نیز بخش‏هایی از ادبیات غرب را در سینه محفوظ داشت. سخنرانی ‏ها، مقالات و کتاب‏های متعدد این محقق فرزانه در زمینه زیبایی و هنر، هنوز یکی از مهم‏ترین منابع درباره هنر از دیدگاه فلسفه و حکمت اسلامی است. علامه محمدتقی جعفری سرانجام در ۲۵ آبان ۱۳۷۷ ش برابر با شب مبعث سال ۱۴۱۹ ق در یکی از بیمارستان‏ های لندن دار فانی را وداع گفت و بنا به وصیت معظم ‏له، در مشهد مقدس به خاک سپرده شد.