در اولین ماه های سال ۱۹۸۸م بسیاری از فلسطینیانِ مناطق اشغالیِ قبل از سال ۱۹۶۷م، در اعتصابات و تظاهرات شرکت می کردند. رهبری متحد قیام مردمی در سرزمینهای اشغالی، برنامه ریزی جهت تداوم این قیام را برعهده داشت. در ژوئیه همان سال، اردن که زمانی کرانه باختری را در تصرف خود داشت و پس از آن در دهه بعد روابط اقتصادی سیاسی گسترده ای با این منطقه برقرار کرده بود به این روابط خاتمه داد و عملاً سازمان آزادیبخش فلسطین به عنوان تنها نماینده مردم این منطقه معرفی شد. در نیمه نوامبر ۱۹۸۸ شورای ملی فلسطین که سال قبل از آن تأسیس شده بود در الجزایر تشکیل جلسه داد و در ۱۵ نوامبر ۱۹۸۸م موجودیت “دولت مستقل فلسطین” را اعلام نمود همچنین بیت المقدس به عنوان پایتخت این کشور تعیین گردید. در عین حالْ حاضرین در این اجلاسیه بدون توجه به خواست اکثریت مردم فلسطین و نیز تمام جهان اسلام، قطعنامه های ۱۸۱ و ۲۴۲ سازمان ملل که موجودیت اسرائیل را به رسمیت می شناخت، پذیرفتند. در طی ۱۰ روز پس از این جلسه، ۵۴ کشور موجودیت کشور مستقل فلسطین را به رسمیت شناختند و یاسر عرفات به عنوان رئیس جمهور این کشور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ژنو به توضیح برنامه های خود پرداخت.
با این همه تا استقرار دولت فلسطین در سرزمین اصلی موانع زیادی در پیش قرار گرفت که بزرگترین آنها رژیم غاصب صهیونیستی است. (ر.ک: ۱ ژانویه)