در حالی که دو هفته از سرکوب قیام نوزدهم دی ماه ۱۳۵۶ در قم گذشته بود و رژیم پهلوی قصد داشت با ایجاد اختناق، از گسترش نهضت جلوگیری نماید، جمعی از روحانیون مبارز، نامه ای به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد ارسال کردند و از اوضاع حاکم برکشور، به شدت انتقاد نمودند. در بخشی از این نامه با اشاره به شرایط جاری در ایران و دیدار کارتر، رئیس جمهور وقت آمریکا با شاه آمده است: “درشرایطی که ملل مستضعف جهان، یکی پس از دیگری، آزادی و استقلال خویش را باز می یابند و بندها و زنجیرهای اسارت و بردگی را یکی پس از دیگری پاره می کنند، حقوق ملت شریف ایران، پایمالِ اغراضِ شوم دودمان ننگین پهلوی شده و هر روز، زنجیر اسارت و بردگی را بر دست و پای ملت ما محکمتر ساخته اند. با کمال تأسف و تأثّر، کارتر، رئیس جمهور آمریکا، که خود را مرد صلح می داند و از انسان دوستی سخن می گوید، ۳۵ میلیون جمعیت با شرف و مسلمان را فدای شاه خائن و مزدور و نوکر بی قید و شرط خود می کند.” در این نامه، سپس به دستگیری روحانیون مبارز توسط رژیم اشاره شد و ضمن گلایه از اسارت آنان در زندان، عنوان گردید: “]همچنین[ رهبر عالیقدر مسلمانان، آیت اللَّه العظمی خمینی، متجاوز از چهارده سال است که به جرم اعتراض به احیای کاپیتولاسیون در ایران و دفاع از حقوق ملت و قوانین حَقّه اسلامی، دور از وطن و در تبعید به سر می برند و کمیسیون حقوق بشر، کوچکترین اقدامی در این زمینه نکرده است. ]همچنین[ اخیراً عدهای از روحانیون مبارز از جمله آیت اللَّه عبدالرحیم ربانی شیرازی وسید علی خامنه ای و… را به جرم پشتیبانی از قائد بزرگ اسلام و دفاع از حقوق ملت، به نقاط بد آب و هوا تبعید کرده اند. آیا کمیسیون حقوق بشر از آن چه در ایران می گذرد، آگاه است؟ و آیا در برابر همه آدمکُشی ها و بیدادگری ها، عکس العملی نشان داده است.” روحانیان مبارز در پایان نامه خود، خواست های ملت ایران را در چهارده بند بیان کردند، از جمله: بازگشت سریع امام خمینی، قائد بزرگ اسلام؛ آزادی دانشجویانی که در جریانهای مختلف تهران و شهرستانها دستگیر شده اند؛ آزادی زندانیان سیاسی؛ بازگشت کلیه تبعیدشدگان و آزادی اجتماعات و بیان قلم و رفع منع از منابر وعاظ محترم.