عرفات در جریان جنگ ۶ روزه در کنار ارتشهای عربی، علیه رژیم اسرائیل جنگید و بالاخره در سوم فوریه ۱۹۶۸ به ریاست سازمان آزادی بخش فلسطین موسوم به ساف، متشکل از هشت گروه چریکی مسلح، رسید. یاسر عرفات پس از آن که در سپتامبر ۱۹۷۰م، تعداد زیادی از نیروهایش به دست ارتش اردن در داخل آن کشور کشته شدند برای حفظ جان دهها هزار فلسطینی، رویّه همزیستی مسالمت آمیز را در پیش گرفت و با وساطت برخی رهبران دول عربی، با شاه حسین اردنی کنار آمد. عرفات در دهه ۱۹۸۰م به عنوان یک عنصر سیاسی مطرح، از روشهای خشونت بار چریکی فاصله گرفت و با سفرهای مکرر به پایتخت های عربی، میلیونها دلار پول نقد برای مخارج گروه فتح جمع آوری نمود. با این حال، حوادث سال ۱۹۸۲م لبنان و لشکرکشی نیروهای رژیم صهیونیستی به این کشور که مقدمه خلع سلاح عموم فلسطینیان مقیم لبنان و سپس اخراج آنها از این کشور گردید، ضربه بزرگی بر پیکر فتح و وجهه عرفات وارد آورد. تلاش مشترک دولتهای غربی در طول این دهه، حذف تدریجی نقش و نفوذ عرفات و سازمانش در معادلات سیاسی منطقه نیز با موفقیت نسبی توام بود. عرفات نیز متقابلاً تنها راه خروج خود از انزوا نزد دولتهای منطقه و جهان را نزدیک شدن هرچه بیشتر به امریکا و رژیم صهیونیستی دید. حاصل تلاش عرفات در این رهگذر و برای بازپس گیری اراضی اشغال شده فلسطین، در نهایت به انعقاد قراردادی منجر گشت که تنها سه درصد از خاک فلسطین را در اختیار وی قرار میداد، در حقیقت، پس از امضای این قرارداد، عرفات و نیروهای وفادارش در این اراضی، به عنوان حامی و مدافع منافع اسرائیل شناخته شدند. این پیمان با موجی از محکومیت گروه های اسلامی در سراسر جهان مواجه شد و عرفات از امضای این قرارداد و قراردادهای مشابه بعدی، سودی برای فلسطینیان به ارمغان نیاورد.