مرگ “شاه حسین اردنی” پادشاه پیشین اردن (هفتم فوریه ۱۹۹۹)

وی در ابتدا با جمال عبدالناصر رئیس جمهور وقت مصر، مبارزه سیاسی می‏ کرد، ولی پس از جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷م ناچار شد تا به همراه عبدالناصر، یک جبهه واحد علیه رژیم صهیونیستی تشکیل دهد. در پی این جنگ، خیل عظیم آوارگان فلسطینی راهی اردن شدند و انبوه فلسطینیان مسلح و غیرمسلح در این کشور، بزرگ‏ترین مشکل ملک حسین به شمار می‏ رفت. او برای سرکوبی و تضعیف فلسطینیان ساکن اردن، کشتار وسیعی را در ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۰م آغاز کرد و نزدیک به ۱۵ هزار فلسطینی را قتل‏ عام نمود. با این حال، وی به درخواست جمال عبدالناصر که روزهای پایانی عمر خود را می ‏گذراند پیمان هم‏زیستی با یاسر عرفات را به امضا رساند. ملک حسین در ابتدا در جنگ‏های ضد صهیونیستی شرکت می ‏کرد ولی کم کم از مقابله و رویارویی با این رژیم پرهیز کرد و علاوه بر شرکت نکردن در جنگ چهارم اعراب و اسرائیل، حتی روابط خود را با مصر و سوریه که در تضاد با صهیونیسم قرار داشتند کاهش داد. شاه حسین از این پس، همواره از ضرورت به رسمیت شناختن اسرائیل در صورت عقب ‏نشینی این رژیم از اراضی اشغال شده پس از جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷م، و نیز طرح تشکیل یک دولت خودمختار فلسطینی در کرانه باختری رود اردن حمایت می‏ کرد، به طوری که در دنیای عرب به عنوان رهبری محافظه‏ کار و طرفدار نظریه هم‏زیستی مسالمت ‏آمیز با رژیم صهیونیستی شناخته شد. وی در کودتای سال ۱۹۷۹م صدام حسین، همراه و متحد سیاسی و نظامی او بود و از رژیم بعثی عراق در طول جنگ تحمیلی علیه جمهوری اسلامی ایران، حمایت گسترده‏ ای به عمل آورد. ملک حسین در سال‏های دهه ۱۹۸۰م به تدریج روابط خود را با کشورهای دیگر عرب بهبود بخشید و با دریافت کمک‏های مالی از کشورهای ثروت‏مند عربی، وضع اقتصادی اردن را ترمیم کرد. ولی پشتیبانی ملک حسین از عراق در جریان تجاوز این کشور به کویت و تلاش وی برای جلب حمایت کشورهای دیگر عرب از صدام حسین، به موقعیت ملک حسین در غرب و کشورهای عربی که از کمک‏های مالی آنها برخوردار بود، لطمه شدیدی وارد ساخت و موجب قطع این کمک‏ها به اردن گردید. وی در شرایط سیاسی خاص پس از این جنگ، برای خروج از تنگناهای سیاسی و اقتصادی خویش، تز هم‏زیستی مسالمت ‏آمیز خود با رژیم صهیونیستی را عینیت بخشید و در ۲۵ ژوئیه ۱۹۹۴م از ادعای ارضی خود علیه صهیونیست‏ها چشم ‏پوشی کرد و رسماً اسرائیل را به رسمیت شناخت. این امر، خشم مسلمانان و دولت‏های اسلامی را برانگیخت و حسین اردنی را بیشتر از قبل، منفور نمود. شاه حسین مدت کوتاهی قبل از مرگ، برادرش حسن‏ بن طلال را که سال‏ها ولی‏عهد وی بود، از این سمت برکنار کرد و فرزند ارشدش، عبداللَّه دوم را به ولی‏عهدی برگزید. ملک حسین بن طلال سرانجام در هفتم فوریه ۱۹۹۹م پس از ۴۶ سال سلطنت در ۶۴ سالگی پس از یک دوره بیماری، به کام مرگ فرو افتاد.